Dag 29.

Dag 29, maandag 14 augustus 2023.

De laatste ochtend in Amerika. Jelske en ik zijn om 06:00 uur opgestaan zodat wij op ons gemak konden douchen. Toen werden ook de mannen wakker maar de kinderen moesten echt wakker gemaakt worden en die hadden dan ook niet veel zin om op te staan. We wilden echter rond 07:00 uur aan het ontbijt zitten zodat iedereen rustig kon ontbijten want de shuttle zou ons om 08:30 uur ophalen. Zo gezegd zo gedaan. De kinderen gingen voor de eigen gebakken wafels met stroop terwijl wij voor de gebakken eieren/omelet gingen daarbij een getoaste boterham en jus d’orange dan kunnen we er de rest van de dag weer tegen. Tijdens het ontbijt liep Diede als hulp in de bediening rond om bij iedereen de papieren bordjes/bekers en plastic bestek op te halen en weg te gooien. Ja, ook hier in het hotel wordt alles op wegwerp materiaal gepresenteerd. Ik blijf het heel bizar vinden maar het scheelt wel in het personeelsprobleem want je hebt geen afwashulpen en dergelijke nodig. En koks heb je toch nodig wat voor servies je ook gebruikt. Diede stal, zoals al heel de vakantie, de harten van de mensen. “ oooo she is so cute, so lovely” . Een vrouwelijk personeelslid kwam verse aardbeien brengen en gaf aan deze ook mee te nemen voor ‘ the cute little girl, she is so nice’. Toen iedereen op de kamer klaar was werd de bagagetrolley gehaald. Inmiddels was alles zodanig ingepakt dat wij weer gewoon 7 reistassen en 7 rugzakken hadden. We hadden nu, in tegenstelling tot gisteren, dus ook maar 1 bagagetrolley nodig. De hele santenkraam naar beneden gebracht en daar in de lobby gewacht op de shuttle die iets na 08:30 uur voor de deur stond. Er zaten al 2 vrouwen in en dus paste het maar net om al onze bagage met bijbehorende mensen in de bus te krijgen. Ook moest de buggy, die wij aangeschaft hadden in Amerika mee. We gingen proberen om deze in het vliegtuig mee te mogen nemen zodat wij tijdens onze overstap Diede in de buggy konden zetten. Na een rit van ongeveer 20 minuten werden wij als eerste afgezet bij het vertrekhal van airport Orlando. De 2 dames bleven zitten want die werden een vertrekhal verderop gedropt. Terwijl wij buiten stonden ging Jelske snel 2 bagagekarren halen zodat wij al onze tassen niet hoefden te sjouwen. Toen zo snel mogelijk naar de incheckbalie zodat wij onze bagage kwijt konden. Bij de balie aangekomen stond er al een rij te wachten voor de vlucht naar Chicago. Ja, inderdaad Chicago want TravelHome, onze reisadviseur, had de terugvlucht via dat vliegveld geboekt. Er stond daar ook een vrouwelijke vliegveldmedewerkster die iedereen stond te sommeren om zelf bij een apparaat in te checken, de boardingcards te verkrijgen en de bagagelabels te plakken. Dit alles werd automatisch door het apparaat uitgespuugd op het moment van inchecken met je paspoort. Wij zijn hier niet super bedreven in maar de vrouw gaf aan dat zij ons zou helpen. Jelske gaf aan dat wij de buggy mee wilden nemen in het vliegtuig in verband met onze overstap in Chicago naar Amsterdam en dat wij hiervoor dus ook een label nodig hadden. De vrouw gaf duidelijk aan dat dit niet hoefde want die kon gewoon in het vliegtuig zelf geplaatst worden. Oké, dan geen label erop. Toen de bagage met labels op de band en hadden wij de handen vrij. Hierop gingen we met een treintje naar de juiste vertrekpier. Wij hadden op de heenweg laat in de avond hierin gezeten en hadden toen dus weinig van buiten gezien. Nu in de ochtend was het super futuristisch want je gaat over een soort monorail, die over het water gaat, naar de juiste pier. Luuk vond het geweldig. We hebben hem ook verteld/wijsgemaakt dat er alligators in het water zitten om het vliegveld te beschermen. Op het eindpunt zijn we uitgestapt en richting gate 44 gelopen. Na 40 meter lopen kwamen we een ronde hal met diverse winkels en restaurants. In de hal liepen meerdere toegangswegen naar de verschillende vertrekhallen. Mooi, precies op het moment dat wij binnen stapten kwamen er fauteuils en een tafeltje leeg, voldoende voor ons 7. Wij hebben onszelf hier neer laten ploffen omdat alles toch redelijk snel was verlopen moesten we wat tijd zien te doden. Hier kon eenieder voor zich nog wat inkopen doen, Jeroen naar Apple, Rina en Jelske naar de Disney store om nog wat ontbrekende souvenirs te scoren. De kinderen hadden ook voldoende plek om te spelen en de tijd werd ook nog gedood met een spelletje ganzenbord. Na het winkelen heeft Jelske voor ons allen lekkere iced coffee gehaald bij de koffiecorner. En we hadden ook nog een doos koekjes over en die vond zijn weg naar de maag ook al snel. De telefoon werd ingesteld op de aangegeven inchecktijd en toen deze afliep zijn we naar gate 44 gelopen met onderweg uiteraard nog een plaspauze. Het was maar 3-5 minuten lopen en aangezien wij verder achteraan in het vliegtuig zaten duurde het toch wat langer voor we konden boarden. Dit gaat op de volgende manier: eerst de business class en de members , dan is het vliegtuig in stukken gehakt en mogen de groepen 1 t/m 5 op volgorde naar binnen. Voor ons een raadsel want dit gaat van voor naar achteren met gevolg dat iedereen op elkaar staat te wachten. De mensen moeten natuurlijk ook hun handbagage kwijt waardoor de mensen verder na achteren niet veder kunnen omdat de gangen versperd zijn. Wij zitten in groep 3 (Jeroen en Ton) terwijl de rest in groep 4 zit, allemaal op dezelfde rij 34 stoel A t/m G van het vliegtuig ???? Ik denk dat halverwege die rij precies de grens is. Plotseling stopt het boarden en komen mensen terug uit het vliegtuig. Wat is er aan de hand? De vlucht wordt uitgesteld, noodweer in Chicago, vertellen de mensen die uit het vliegtuig komen. Voor hoelang ??? Niemand heeft enig idee. Er wordt van alles omgeroepen maar deze vrouw was totaal niet te verstaan. Verder werd niets gecommuniceerd met de passagiers. Dus Jelske naar de balie om te vragen wat er precies aan de hand was omdat de omroepster totaal onverstaanbaar was. Deze vrouw was blijkbaar vanmorgen blijkbaar niet goed wakker geworden want snauwde naar Jelske dat zij het ook niet wist maar dat er iets van storm was in Chicago en dat we maar moesten afwachten. Daar gaan we weer dachten wij, zijn we straks wel op tijd voor onze vlucht naar Amsterdam? De doemscenario’s schoten door ons hoofd. We hadden gelukkig wel wat speelruimte maar niet meer dan 4 uur waarin we ons ook nog moeten verplaatsen naar de volgende gate, inchecken en onze koffers moesten in het volgende vliegtuig geladen worden. Plotseling, zonder verder enige communicatie, kon iedereen inchecken zonder de volgorde die net is uitgelegd. Dit gebeurde snel, want nu hadden zij haast. Terwijl we bij de balie stonden ontstond er een discussie over de buggy waar geen label aan zat. Nu weer uitleggen dat dit niet onze beslissing was maar door hun eigen collega’s die bij de incheckbalie stonden. De mevrouw zei nu dat wij daar niet naar moesten luisteren want die wisten er niets van. Dat kan maar wel zo zijn maar wij werken daar niet en kregen deze informatie van hun eigen personeel en die buggy moest toch echt mee. Uiteindelijk kregen we een roze label en toen kon de buggy alsnog mee. Wij snapten het niet meer maar zoals ooit eerder gezegd ‘ verbaas u niet verwonder u slechts’. Toen iedereen zat bleken er ook nu mensen op de reservelijst te staan naar aanleiding van gemiste vluchten. Wij wisten inmiddels uit ervaring hoe fijn het is dat je als reservepassagier toch mee kunt. Dus het duurde nog wat tijd voordat ook die passagiers binnen waren maar daarna konden we gelukkig alsnog vertrekken, met ongeveer 1 uur vertraging op de oorspronkelijke tijd. Dat hield in dat wij de aansluiting naar Amsterdam zouden moeten kunnen halen. Zitten en rustig een bakje koffie of iets fris en een versnapering van United kwam na ongeveer een uur want jongens wat was het heftig in de lucht. We moesten tot zeker nog een uur onze veiligheidsgordels omhouden niet alleen via het logo maar ook nog apart omgeroepen door de piloot want het weer was dusdanig heftig dat het vliegtuig bijna van luchtzak in luchtzak belandde. De piloot gaf aan dat ook het cabinepersoneel moest blijven zitten en dat hij ging proberen om de buien heen te vliegen maar dat wij rekening moesten houden met ‘ a bumpy flight’. Nou en een bumpy flght dat was het. Park Hilaria in Eindhoven was het eerste weekend in augustus en toen zaten wij in Amerika maar er is geen attractie die te vergelijken was met deze vlucht. Zodanig dat Jelske en Diede beiden heel misselijk werden. De rest had er geen last van. Na ongeveer een uur werd het rustiger in de lucht en kregen wij koffie/iets fris en een versnapering aangeboden van United. De kinderen hoefden niets want zij konden hun snoepdoos open maken die zijzelf, op zaterdag in de Florida Mall, hadden samengesteld. Deze vliegreis duurt ongeveer 3 uur en we kwamen ook in een andere tijdzone terecht omdat Chicago meer naar links ligt dan New York. Edith had onze vlucht gevolgd via de app en vroeg al of de piloot soms dronken was omdat hij zo’n rare kronkels had gevlogen of dat dit te maken had met de storm. Volgens ons dus het laatste. Aangekomen op airport Chicago was ook de buggy meteen voor Diede beschikbaar. Top gegaan dus. Wij liepen met z’n allen naar de aankomsthal, daar bleek dat wij deze keer de bagage niet zelf over hoefden te zetten omdat er nu geen vervangende vlucht was maar gewoon de geplande vlucht. Dat scheelt een slok op een borrel. We hadden dus voldoende tijd om rustig rond te lopen in een super mooie hal van het vliegveld. Het dak en de uitstraling had voor mij veel weg van een treinstation. Ook hier waren voldoende winkels om te kijken. Tevens was er ook een ‘ food court’ waar je dus overal kan zitten en zelf bij verschillende eetzaakjes je eten kan bestellen. Er is brood en gebak, Italiaans, Aziatisch, McDonalds, ijs, tapas echt te veel om op te noemen. Tijdens het eten hielden de kinderen zich ook nog bezig met de nieuwe Ipads die zij van Jeroen gekregen hadden. Er zit nog geen internet op maar via de Wifi van het vliegveld kom je ook een heel eind. We hebben dus met z’n allen heel rustig gegeten. Rond 17:25 uur konden wij gaan boarden althans de eerste passagiers want wij zaten deze keer weer in groep 4 met uitzondering van Ton want die zat in groep 3. Dit terwijl wij weer met z’n allen op dezelfde rij zaten. We wachten rustig onze beurt af terwijl het buiten echt hoost van de regen. We horen inmiddels ook steeds meer Nederlands gesproken worden. Echt op weg naar huis dus. Dan wordt groep 4 afgeroepen om te boarden. We gaan met elkaar in de rij staan. Dan wordt er weer iets omgeroepen deze keer met een hele duidelijke verstaanbare stem. Wij dachten meteen

‘wat nu weer?’ Echt jullie zullen dit niet geloven maar het is echt waar…….. de slurf die aansloot op het vliegtuig bleek lek te zijn en door de gigantische regen lag er nu volop water en dat was gevaarlijk want dan kan je uitglijden. Er moest nu eerst personeel komen om het water weg te krijgen, dan om het droog te krijgen en pas daarna kon er verder geboard worden. Het moet niet gekker worden. Maar goed, we blijven dus weer wachten, nu tot alles gereinigd en we kunnen gaan zitten. Na ruim drie kwartier was alles voldoende veilig dat de rest ook nog kon instappen. Iedereen op zijn plek, zitten en relaxen. Toen ging onze vlucht toch echt van start. Ook nu was het begin van de vlucht nogal een bumpy flight maar toen wij eenmaal op 12 km hoogte zaten en boven de wolken waren werd het rustig. We kregen een avondmaaltijd aangeboden maar de kids lusten dit niet en hadden, volgens mij door al het snoepgoed, ook niet echt trek in iets. Na de maaltijd en de koffie ging iedereen filmpje kijken of spelletje doen op de schermen in de stoelen of probeerde te gaan slapen. Ik schat dat het rond 21:00 uur was dat de kinderen uiteindelijk in slaap vielen. De rest van ons heeft een beetje gedommeld maar niet echt geslapen. Rond 07:00 uur werd het ontbijt geserveerd bestaande uit broodjes met een omelet met kaas/ gebakken ei en worst. Nadat wij dit alles opgegeten hadden waren wij al bijna weer in Amsterdam. Uiteindelijk zijn we een half uur eerder geland terwijl wij ruim een uur later vertrokken waren. Dus hebben we, denk ik, flink wind mee gehad. Terwijl we uit het vliegtuig stapten bleek de buggy er niet te zijn. Volgens cabinepersoneel mogelijk dan bij de bagage. De bagage moesten we ophalen bij band nummer 18 dus helemaal aan de andere kant van het vliegveld. Eerst moesten we nog door de douane die controleerden of wij wel terug Nederland in mochten. Dat was gelukkig het geval. Zij waren super aardig en vroegen ook aan de kids waar zij geweest waren en hoe ze het in Amerika hadden gehad. Toen zijn we met z’n allen naar de bagageafdeling gelopen. Onze bagage was al allemaal uitgeladen en konden wij meteen op de bagagekarren zetten maar de buggy heeft het blijkbaar niet gehaald, ligt ergens nog in Amerika of ergens nog in een vliegtuig. Oké dan maar zonder buggy naar huis want we gaan niet nog een keer dat hele eind terug lopen. Met drie karren en op elke kar een kind zijn we naar de uitgang gelopen. We konden met de hele mikmak zo doorlopen en de bagage werd deze keer niet gecontroleerd. Na onze vorige reis naar Afrika in 2019 werden de tassen van Ton en mij helemaal nagekeken. Meteen na de uitgang ging Jelske bellen met onze taxichauffeur. Hij bleek er nog niet te zijn maar wij waren ook eerder geland en het hele bagagetraject had, behalve de afstand lopen, weinig tijd in beslag genomen. De chauffeur zou appen als hij in de buurt was. Ik schat dat wij ongeveer 20 minuten rondgelopen hadden toen de man appte dat hij nog even de bus moest bijladen en dan bij vertrekhal 3 zou staan waar hij ons ongeveer 1 maand geleden ook afgezet had. Wij zijn toen naar buiten gegaan, lekker in de wind bij een heerlijke temperatuur van 19 graden. Iedereen genoot van de koelte en de frisse lucht. Op het moment dat de taxi kwam, werden eerst de kinderen, daarna de bagage en vervolgens de rest ingeladen. Lekker op weg naar huis. In het begin werd er nog volop gekletst maar na ongeveer een half uur viel de een na de ander in slaap met uitzondering van Ton, die voorin zat naast de chauffeur. De taxirit verliep voorspoedig en rond het middaguur waren wij in Geldrop. We hebben de bagage uitgeladen en bedankten de chauffeur voor een fijne rit. Hij ging meteen weer door naar de volgende afspraak terwijl hij vanmorgen al om 04:00 uur begonnen was met een rit vanuit Veghel naar Rotterdam. Alle bagage van Jelske en Jeroen bij hun binnen. Onze bagage in mijn auto die al die tijd bij hun in de straat had gestaan. Nu lekker naar ons eigen huis. Vanavond iedereen lekker slapen in z’n eigen bed. Oma Riet en Willy zijn, heel lief, nog een welkom thuis bloemetje komen afgeven bij Jelske/Jeroen en bij ons. Nog even heerlijk persoonlijk vertelt hoe alles gegaan is ondanks dat ook zij alles konden volgen via internet. Nog even snel de bankzaken gecheckt. Het bleek dat alles klopte behalve de laatste overnachting in het hotel in Orlando. Men had mijn creditcard gecharged als borg maar in plaats van de volgende dag terug te boeken hadden zijn nogmaals datzelfde bedrag ingehouden. Dus daar moeten we even achteraan. Het was een inspannende maar heel bijzondere reis omdat dit met Jelske en Jeroen en onze kleinkinderen te mogen doen. We hebben genoten van elk moment ondanks dat er ook wel echt gemopperd is op z’n tijd. We zijn supertrots op Luuk, Stijn en Diede die als kleine kinderen dit alles op hun manier geweldig hebben gedaan. We hebben het super leuk gevonden om deze geweldige reis met jullie te mogen delen via de website en vonden jullie reactie geweldig tof. Ton gaat aan de slag om een mooi fotoboek te maken zodat wij allemaal ook een tastbare herinnering hebben voor de toekomst. Wat een geluk dat wij dit met elkaar hebben mogen ervaren en meemaken. Kan het iedereen aanraden, wel zorgen dat je daarna nog een week thuis hebt en niet meteen hoeft te gaan werken. En geen zorgen, dit is tevens het laatste verslag van deze geweldige reis. Dikke knuffel van ons allemaal voor iedereen.